Ο ανθρωπος καποτε παρατηρουσε και εξεταζε οτιδηποτε τον περιεβαλλε,αλλοτε με θαυμασμο και αλλοτε με περιεργεια και τρομο.
Ο τοτε ανθρωπος ηταν πιο κοντα στα στοιχεια της Φυσης απο τον ανθρωπο της εποχης μας..Αερας,Γη,Νερο Φωτια και οι μορφες τους,ηταν ολα οσα τον περιεβαλλαν και τον βοηθουσαν να εξελισει την οντοτητα του.
Ο φοβος και το δεος, οδηγησαν τον ανθρωπο ως προς την εξερευνηση του χωρου του.
Ο δρομος ηταν ανηφορικος και δυσκολος.Δεν ειχε ομως εμποδια.Η ροη ερεε αβιαστα.
Η συνεχης αναρωτηση, η διχως ορια, ηταν το μοναδικο που τον παρακινουσε.
Ο ανθρωπος του σημερα,εχει σταματησει να παρατηρει και να σκεφτεται.
Εχει σταματησει να αναρωτιεται.Οι γνωσεις που κατεκτησε καποτε,του εδωσαν την πεποιθηση πως η παρατηρηση σχετιζεται πλεον μονο με τις επιστημες και ειναι μοναδικο προνομιο οσων εχουν σπουδασει σχετικα με αυτες.
Εδω απαταται.Απαταται οικτρα.Η παρατηρηση δεν αφορα μονο τα πανεπιστημια,αλλα μαζι με την αναρωτηση,πρεπει να αποτελει τροπο ζωης και ακομη περισσοτερο,τωρα,σε μια εποχη που υπαρχουν θεμελια να χτισει γερα επανω τους.
Απο τον τροπο που σκεφτεται ,μεχρι τον τροπο που εκτελει τις σκεψεις σε κινησεις,ο ανθρωπος ειναι ενα φαινομενο προς παρατηρηση,και ειδικα του εαυτου του,οπως ολα τα υπολοιπα φαινομενα του περιβαλλοντος του συμπαντος.
Και ομως,στην πραγματικοτητα ο σημερινος ανθρωπος ειναι ανικανος να κανει τις στοιχειωδεις απλες σκεψεις, με τη στοιχειωδη παρατηρηση γυρω του.
Η καθημερινοτητα περνα μπροστα στα ματια του και αδυνατει να την συνειδητοποιησει με τον ιδιο τροπο που ενας προγονος μας θα εκανε καποτε.
Ειμαστε αραγε τυχεροι η ατυχοι που εξελιχθηκαμε μεχρι εδω,μεχρι αυτου του σημειου;
Και αν τελικα ηταν αναποφευκτη η εξελιξη αυτη,με ποιο τροπο
την αξιοποιουμε εμεις στο σημερα,σε αυτη τη χρονικη στιγμη;
Ποση γνωση πηγαζει καθημερινα απο τον καθενα;Εχει κανεις σκεφτει;
Η καθε λεξη που λεμε,η καθε κινηση που εκτελουμε,ο τροπος που μιλαμε,ο τροπος που γελαμε,
ο τροπος παρουσιασης,το σωμα μας,το προσωπο μας.
Ο ιδιος ο Ανθρωπος ειναι ειδωλο στον καθρεφτη του εαυτου του.